ปริศนาในรอยรัก

ผลงานเรื่องที่สองของ 01Artemis แล้วนะคะ
เรื่องราวจะเป็นเช่นไรช่วยกันติดตามอย่างเหนียวแน่นนะคะ

ปริศนาในรอยรัก

ปารณีย์หญิงสาวผู้พ่ายแพ้ให้กับเกมรัก เธอจึงเดินทางมาที่แห่งนี้ “ไร่ภูปลายฟ้า”

เพื่อทำงานให้กับรุ่นพี่ แต่เธอกลับได้มาพบเขา “ภูธเนศ” เจ้าของไร่ภูปลายฟ้าแห่งนี้

เขาเป็นผู้ชายที่ไม่เหมือนใคร ผู้ชายที่เธอคิดว่าไม่มีวันรักได้

แต่เขากลับเป็นผู้ชายเข้ามาเขย่าหัวใจของเธอให้เต้นแรงขึ้นอีกครั้ง

ท่ามกลางเรื่องราวที่แสนวุ่นวาย เธอต้องเข้าไปพัวพันกับคดีฆาตกรรม

ความรักของเธอและเขาจะเป็นเช่นไรติดตามได้ใน “ปริศนาในรอยรัก”

 

....ภูธเนศ    ดิเรกรัตน์ (ภู)....

หนุ่มหล่อเจ้าของไร่ภูปลายฟ้า อดีตรักที่ยากจะลืมทำให้เขาเลือกที่จะใช้ชีวิตโสด อยู่อย่างคนไร้หัวใจ 

แต่เมื่อเจอกับเธอปารณีย์ ผู้หญิงที่มีใบหน้าเหมือนกับเธอคนนั้น หัวใจก็เริ่มสั่นไหว ความรักครั้งนี้ของเขาจะจบลงเช่นไร 

ไม่มีใครรู้ มีเพยีงแค่หัวใจของเขาที่จะให้คำตอบได้ 

.....ปารณีย์   รุ่งเรืองทรัพย์ (ปา)......

คอลัมนิสต์สาวที่อยู่ในช่วงพักงานหลังจากอกหักจากแฟนหนุ่มที่มีแพลนกำลังจะแต่งงานกัน 

อีกไม่ถึงเดือนข้างหน้า แต่ใครจะไปคิดว่าการมาไร่ภูปลายฟ้าครั้งนี้จะทำให้เธอได้พบกับเขา ผู้ชายที่น่าโมโห 

แต่หัวใจเธอกับไหวหวั่นเพราะผู้ชายน่าโมโหคนนี้ 

.....ธีรวิทย์   อัศวเมธ (ที)....          

หนุ่มหน้าตี๋มีดีกรีเป็นถึงคุณหมอ คนทั้งไร่รุมรักเขา เพราะเขานั้นแสนดี 

แต่กลับปลายดาวเขากลับกลายเป็นผู้ชายที่ยียวนน่าตบไปได้ 

เขาก็แค่หวังดีกับเพื่อน อย่างให้เพื่อนพบคนที่ดี จึงทำหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์ให้กับนางเอก คอยสกัดดาวรุ่งเธอทุกครั้งไป

 ...ปลายดาว บวรรัตน์ (ปลาย)...

น้องสาวต่างมารดาของปานวาด เธอไม่ได้ร้าย แต่เธอก็แค่ไม่ชอบคนที่เกินหน้าเกินตาเธอ 

เธอเกลียดผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้ภูธเนศ เธอจะไม่ยอมยกภูธเนศให้ใคร จะไม่ยอมให้ใครมาแย่งภูธเนศไป 

แต่ทุกครั้งเธอกลับโดนผู้ชายสุดยียวนเข้ามาขัดขวางเธอทุกครั้ง 

 คำโปรยเรื่อง
 

“โอ๊ย!!!” ปารณีย์ร้องเสียงหลง เมื่อโดนกระชาก ข้อมือเล็กเจ็บเล็กน้อยจากแรงบีบของคนเสียมารยาท เหมือนเจ้าตัวจะรู้ก็ปล่อยมือของปารณีย์ออก

“เมื่อไหร่คุณจะเลิกทำตัวเสียมารยาทกับฉันสักที วันนี้คุณเสียมารยาทกับฉันไปสองครั้งแล้วนะคะคุณภูธเนศ” ปารณีย์มองผู้ชายที่เธอคิดว่าไร้มารยาทที่สุด ปารณีย์เดาได้ว่าผู้ชายคนนี้ดูจะไม่ชอบขี้หน้าเธอมากเสียด้วย ดวงตาคมที่มองมามันมีความไม่พอใจส่งออกมาอย่างเห็นได้ชัด ปารณีย์ไม่รู้หรอกว่าผู้ชายคนนี้มีปัญหาอะไรกับเธอมาก่อน แต่มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ จะว่าแค่เรื่องห้อง ก็คงไม่ใช่แล้วล่ะ

“ก็ผมเรียกคุณ แล้วคุณไม่หยุด”

“คุณเรียกปุ๊บ ฉันจำเป็นต้องหันปั๊บเลยหรือไง คุณต้องรอสิคะ ไม่อยากเชื่อคุณจะเป็นเจ้านายใครเขาได้ ไม่อยากจะเชื่อคนอย่างคุณจะเป็นคนดูแลไร่ใหญ่โตอย่างนี้” คำพูดกึ่งสบประหม่าทำให้ภูธเนศเริ่มโกรธ ด้วยความว่าเติบโตมาในไร่แห่งนี้ ทุกคนตามใจ เทิดทูนบูชาดุจเทพเจ้า เขาไม่เคยเจอคนกล้าต่อปากต่อคำหรือกล้าใช้คำสั่งสอนหรือว่าด่าทอ แบบเธอคนนี้ และมันก็ทำให้อารมณ์โกรธที่ค้างอยู่เริ่มปะทุอีกครั้ง แต่เจ้าตัวก็พยายามข่มอารมณ์โกรธให้เบาลง

“เอาล่ะผมไม่อยากต่อปากต่อคำกับคุณ คุณแม่อนุญาตให้คุณอยู่ต่อ เชิญขนกระเป๋าของคุณกลับขึ้นไป คุณปา...ระ...นี” ภูธเนศพยายามข่มอารมณ์อย่างสุดความสามารถ

“แต่ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ฉันจะเข้าเมืองตอนนี้ และเดี๋ยวนี้” ใบหน้าสวยหวานออกอาการรั้น ปารณีย์ถือกระเป๋าของตัวเองอีกครั้ง จะหันหลังถือกระเป๋าเดินหนี แต่

ช่วยกันติดตามและช่วยคอมเมนส์ด้วยนะคะ